Bora Bora & terugreis naar Tahiti - Mei 2011

Onze volgende stop leidde tot wat discussie; Bora Bora is gekend om zijn toerisme en mondaine uitstraling, wat niet echt ons ding is. Het heeft echter één van de mooiste laguna’s ter wereld (volgens de boekjes weliswaar), dus ik vond toch dat we er eens naartoe moesten nu we zo dicht in de buurt waren. We blijven er twee nachten, de eerste nacht liggen we in een baai van waaruit we een grote wandeling maken naar de andere kant van het eiland, de dag erna varen we naar een ‘motu’ (de benaming voor de kleine eilandjes die rond het grote eiland liggen en waar het vaak een stuk rustiger is) en ankeren we vlak naast het Hilton hotel. Ik moet hierbij opmerken dat alle hotels hier in dezelfde stijl zijn, houten hutjes op het water, veel mooier dan de hotels aan onze kust dus. Een gids van papa vermeldt dat er hier in de buurt ‘excellent snorkeling’ is te vinden. Papa neemt het voortouw en gaat –achteraf gezien tot groot jolijt van ons- op prospectie. Aangezien het water een hele tijd slechts tot kniehoogte komt en mama zijn sandalen heeft aangeslagen, probeert hij met z’n peddels alle zee-egels, koralen en stenen te omzeilen. Na een tijdje is hij het beu en nemen we het verstandige besluit om via een weg (ipv opnieuw door het ondiepe water te ploeteren) terug naar de boot te lopen en nemen we daar onze dinghy en varen we naar het midden van de laguna waar we precies in een aquarium terechtkomen, excellent snorkeling indeed! ’s Avonds willen we de decadente toer opgaan en gaan we een cocktail drinken in het Hilton. Het blijkt er elke avond happy hour te zijn, waardoor de cocktails er uiteindelijk minder kosten dan in ons landje. Een succesvolle avond!
Bora Bora was ons eindpunt, dus nu begint onze terugreis naar Papeete, waar ik op 29 mei terug vertrek naar België.

Karin:
Op onze terugvaart naar Tahiti hebben we ook één nacht geankerd in Raiateia waar we de rivier hebben verkend met onze dinghy; wederom een prachtige natuur en heel vriendelijke locals. In Huahine zijn we ook nog heel lekker gaan eten in een typisch restaurantje met gegrilde mahi mahi (dorade) op het menu.
Nu liggen we terug voor anker in Tahiti ,in de baai van Faa”a bij de marina Taina. Vlakbij is er een prachtige snorkelplaats waar de vissen de ontbijtcrackers uit je hand komen eten.
Gisterenavond hebben we dan nog genoten van een prachtig traditioneel dansspektakel met lokale muziek; veel pluimen, schuddende strooien rokjes en bronstige krijgers.
Vandaag sturen we dit blogverslag door; we hebben een heerlijke maand beleefd met ons drietjes in dit paradijselijke oord en het is verschrikkelijk jammer dat het alweer voorbij is…..
Vele exotische groetjes aan iedereen! Soetkin, Karin en Steven (zaterdagochtend 28 mei)

Steven:
De kapitein kan er alleen de laatste woorden van Wittgenstein aan toevoegen: zeg ze dat ik een prachtige tijd heb gehad !

Taha’a - Mei 2011

Bij het verlaten van de baai op 18 mei worden we vergezeld door dolfijnen als we richting het volgende eiland, Taha’a varen. Vlak onder Taha’a ligt Raiatea, waar we op de terugreis een nacht zullen doorbrengen. Om 14u mooren we aan een boei voor hotel Hibiscus, wat zal leiden tot het absolute hoogtepunt van de reis. Eigenaar Leo vertelt ons over zijn stichting om waterschildpadden te redden. Soms raken schildpadden verstrikt in de netten van de vissers en zijn ze gedoemd om in de kookpot te belanden. Leo koopt de schildpadden van de vissers en geeft aan bezoekers de kans om een schildpad te adopteren en vrij te laten. Zo hebben wij onze eigen schildpad met de toepasselijke naam ‘Soetkin’geadopteerd (een echte Vlaamse naam die –aldus papa- het doorzettingsvermogen van de Vlamingen zal doorgeven aan onze schildpad). Na een ‘piercing’ met haar unieke nummer nemen we Soetkin mee in onze dinghy en varen we verder naar de plaats waar we haar gaan vrijlaten. Mama en ik krijgen de eer om haar los te laten, een fantastisch gevoel!
Taha’a is verder een heel mooi eilandje, rustig en prachtige natuur. We eten er ’s avonds lekkere Merlijn en bezoeken de volgende dag nog een ecologische vanilleplantage (5% van de algemene vanilleproductie gebeurt in Polynesië, wat tevens een ander soort vanille is dan de staafjes die wij kennen). We zullen er de volgende dag ook nog haaien en een schildpad (niet Soetkin) spotten tijdens het snorkelen.

Moorea & Huahine - Mei 2011

Moorea-Na het ‘drukke’ Tahiti (veel verkeer -hoewel er maar 1 grote baan rond het hele eiland is- en veel inwoners -Tahiti is de centrale werkplaats voor alle Polynesiërs)) komen we in het paradijselijke Moorea, waar de Cooksbay vijf dagen onze ankerplaats zal zijn en waar we onze eerste schildpad spotten en de rog ‘Ray’ ons regelmatig komt bezoeken.
Na een dagje chillen halen we onze fietsen boven en gaan we via de Ananasroute op weg naar de Belvédère van waaruit we een mooi uitzicht hebben op de Cooksbay en Baie d’Opunohuu. We worden vaak nagestaard door toeristen in auto’s en op brommertjes want de weg is nogal steil en hobbelig, maar onder papa z’n blik durven we niet op te geven. Ook de volgende dag trekken mama en ik erop uit met de fiets en ontdekken we een prachtig strandje, terwijl papa zijn wilde haardos laat knippen. Het gevolg is dat iedereen sindsdien denkt dat we Duitsers zijn. De volgende dag laten we het sportieve achterwege en huren we scooters waarmee we het eiland rondrijden (zo’n 60km), een toffe ervaring!

Huahine–De vijftiende lichten we om 16u het anker en vertrekken we naar Huahine, een nachtelijke tocht van 80 mijl op een woelige zee (de zelfgemaakte lasagne was geen goed idee). We leren al snel dat pap de kampioen van de wachten is en hij zich zonder problemen opoffert voor de twee vrouwen aan boord. De volgende dag ankeren we om 8u30 in de baai van Fare, het grootste stadje van Huahine. Wat de oudjes meteen opvalt is dat het bier en de wijn in de supermarkt een stuk goedkoper zijn dan in Tahiti (je moet rekenen dat een fles wijn in Polynesië minimum 10 euro kost en een blik bier 2 euro), een belangrijk gegeven als je weet dat ze binnenkort bezoek krijgen van Jakke, Karin en Katrien!
Ook in Fare huren we fietsen en is ons doel om Maeva te bezoeken, waar historische tempels liggen. Lang blijven we er echter niet talmen als we zien dat het een hoop stenen betreft die moeilijk kunnen concurreren met o.a. Griekse en Romeinse tempels. We fietsen door naar het vervallen Sofitel waar we in het water duiken en snorkelen. Hier zien we wat we later in Bora Bora onder andere nog meer zullen zien, namelijk dat veel luxehotels failliet zijn gegaan en liggen te vervallen (Papa meent dat het toerisme wereldwijd een dieptepunt heeft bereikt, wat ik niet ontken, maar volgens mij heeft het ook te maken met het feit dat teveel hotels op hetzelfde moment gebouwd werden, waardoor er sowieso een overaanbod was). We maken tijdens onze tocht ook nog kennis met blue eyed eels (grote alen met blauwe ogen dus). Nog een opmerking na onze tocht: iedereen is heel vriendelijk en zegt meteen ‘Aiorana’ en langs de wegen zie je overal gaten waarin grote krabben schuilen.

Tahiti - mei 2011

Soetkin:
Tahiti - Dinsdagmorgen 4 mei om 5u geland in Papeete, Tahiti, tevens de hoofdstad van heel Frans-Polynesië. Daar wachten mama en papa mij op met bijhorende bloemenkransen en rijden we naar Arué, waar de White Wizard op ons ligt te wachten. Uiteindelijk zullen we door motorproblemen acht dagen in Tahiti blijven. Papa kennende wil hij de problemen eerst zelf oplossen, dus terwijl hij zijn dagen al prutsend vult op de boot, verkennen wij vrouwen het eiland. Daarbij krijgen we onder andere de hulp van Gina en haar broer, de kinderen van Fernando en Stella (zie vorig verhaal). In Tahiti maken we voor het eerst kennis met ‘Roulottes’, minibusjes die op straat eten klaar maken en verkopen. Later zullen we merken dat deze typisch zijn voor alle eilanden. Onze volgende indruk is dat Tahitianen zeer sportief zijn. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat wordt er –zowel tijdens school als in vrije tijd- gezeild, gedanst en vooral Va’aa beoefend. Dit zijn typische kano’s (‘pirogues’) met een zijvlotter, volgens papa de allereerste catamarans (zonder zeil weliswaar). Ze bestaan in verschillende formaten, maar wij richten onze blik vooral op de grootste, waarin zes gespierde roeiers het beste van zichzelf geven –papa kan er alleen maar van dromen. Vooral de wisselfases zijn spectaculair.
Met het oog op de Heiva, een festival dat in juli plaatsvindt over alle eilanden, komen er elke dinsdag- en donderdagavond een honderdtal dansers op het sportterrein vlakbij bijeen om te oefenen. De dansen eisen zowel bij de vrouwen als mannen enorme fysieke inspanningen en zijn spectaculair om te zien (Papa vindt dat het iets weg heeft van de Haka). Opvallend is dat de ondersteunende muziek live wordt verzorgd door djembe-spelers en gitaristen en dat er tijdens de dans ook wordt gezongen. Prachtig spektakel!
In Papeete is de Papeete Marché de grootste blikvanger; een overdekte markt waar ze alle soorten groenten, fruit, vis en vlees verkopen. In Papeete laten we van de parels die mama en papa van Fernando hebben gekregen oorbellen, hangertjes en een ring maken. De vrouwen zijn dolgelukkig, papa kijkt beteuterd naar zijn lege portemonnee.
Na wat heen en weer gebel met Jan in België, wordt duidelijk dat het motorprobleem een fabricagefout van Volvo betreft. De onderdelen worden pas binnen een maand geleverd, maar ondanks een onzekere bakboordmotor beslissen we toch richting Moorea te vertrekken. De jachthavenmensen in Arué kijken wat vreemd op –alle eilanden hier worden immers omringd door een enorm rif en er zijn maar enkele passes- maar de stuurkunsten van kapitein Steven leiden ons overal zonder problemen binnen en buiten.