Westwaarts, een oversteek van 4 dagen en nachten, met als bestemming (speciaal geselecteerd door Jakke), het eiland Tanna.
De verwachtingen zijn hoog, maar de eerste aanblik is minder spectaculair dan verwacht. Enkel doorheen grijze mist verschijnt het eiland. Van een vuurspuwende vulkaan geen glimpje te zien.
We ankeren in de baai voor het dorpje Lenakel, achter de branding van het rif! Dat zullen we 's nachts geweten hebben. Onze mening mag onmiddellijk worden bijgesteld met de aanblik van wat de hoofdstad zou moeten zijn! We zien onze cap vertrekken voor de gebruikelijke administratieve rompslomp.
Ook onze meer ervaren wereldreizigers hebben de indruk dat we hier in een nog primitieve omgeving beland zijn. De westerse cultuur is er na de landing van captain Cook, gevolgd door wrede handelaren en gedreven missionarissen, uiteraard ook niet onbekend. Maar men bezit er nog maar weinig van. Verharde modderwegen, beperkt vervoer (truckpooling is hier een levenswijze), hutten als woning,...
Voormalige kannibalen,...maar gelukkig blijken de locals eerder verlegen en vriendelijk. En verrassend goed in taal. Men spreekt ofwel vlot Frans ofwel Engels, wat de communicatie erg makkelijk maakt. Waarom wie welke taal leert is ons nog niet echt duidelijk.
Onze eerste gids is Remy, franstalig en verkozen gouverneur...of althans toch iets belangrijk. Hij zorgt ervoor dat we een lekker avondmaal voorgeschoteld krijgen en dat we de volgende dag een bezoek mogen brengen aan een traditioneel dorp.
Of de schaars geklede (mannen peniskoker en vrouwen lange strooien rok) bewoners hun welkomstdans enkel nog voor de toeristen opvoeren, is ook iets waar we naar te raden hebben. Wel blijkt dat ze nog primitief en traditioneel in een prachtige omgeving wonen. Een uitgestrekt dorpsplein omgeven door grote banyans en in de diepte, een waterval waar een tarzanscene kan verfilmd worden. (een rol voor Steven?)
De schattige kindjes die er rondlopen zijn camerabewust, ze poseren met plezier voor onze foto's.
Rechtopstaand achteraan in de pickup hobbelen we terug uit de brousse. Bukken voor overhangende takken, zwaaien naar de locals die we passeren (wat ons een pausgevoel oplevert) en een stop in een nederzetting waar "yam" voor ons geprepareerd werd. Onwennig en ietwat stijf in langverleerde klerenmakerszit smaakt de maaltijd geserveerd op plantenbladeren verrassend goed. De gastheer onderhoudt op een rustige manier het gesprek en de rest van de familie zit evenveel naar ons te staren als wij naar hen.
Na de middag wordt het anker gelicht. Steven richt de steven naar port Resolution. Het blijkt een prachtige baai, aan de voet van de vulkaan mont Yasur te zijn. Even is het ons niet duidelijk waar de jachtclub zou kunnen zijn. Verscholen in het groen op de steile helling, geen mondaine bedoening, maar een eenvoudige barak waar nu de vvw-nieuwpoortvlag hangt tussen vele andere wimpels.
Het is de volgende dag de afspraakplaats met Stanley. Hij zorgt dat we vervoer hebben naar de top van mont Yasur. De gidsen, of eerder begeleiding, zijn 3 meisjes op blote voeten en in T-shirt. Wat een verschil met onze lange broeken en windstoppers!
De rit is erger dan een woelige zee doorstaan...
Maar het loont de moeite. Terwijl we op de kale top naar boven klimmen gromt de vulkaan als een boos beest regelmatig onder onze voeten. Onvoorstelbaar, wij staan op de rand van de krater en zien vanuit de gloeiende lavahaarden, begeleid met grote stoomwolken, brokstukken meters de lucht invliegen. De fototoestellen klikken, maar de meest indrukwekkende momenten om vast te leggen moeten nog komen.
Wanneer de zon om 6 uur ondergaat, staat bij iedere eruptie de hele krater in een helse gloed. Sommige uitbarstingen zijn zo krachtig dat je achteruitgeblazen wordt door een drukgolf. Is dit nog wel veilig? Bangelijk is het in ieder geval. Jakke, die reeds maanden naar dit hoogtepunt van zijn reis uitkeek, is in extase!
Steven en Karin worden door een beroepsfotograaf als modellen gebruikt bij zijn fotoshoot. Wie weet, binnenkort staan ze op een reclamefolder voor deze attractie...
En we hadden nochtans het idee om de rest van de wereld niet te informeren over dit prachtige eiland... Goed fout bezig dus!
Nu ja, dan kunnen we er ineens bij vertellen dat we ook een baai zagen waar kleine haaien van op een klif gespot kunnen worden, dat er fantastische plaatsen zijn om te snorkelen, hagelwitte stranden, warmwaterbaden in zee, dujongs aan de kust en.... wanneer je wegzeilt bij het ochtendgloren, enkele bultrug walvissen zijn die opspringend hun witte buik tonen. Dit is tegelijk de snelste manier om de volledige crew uit zijn kajuit te schudden : Waaaaw!!
Wat we bijleerden op deze zeiltocht : enkel harde bewijzen tellen (ook voor simpele duiven), de wereld rond is, het zuiderkruis er nog staat, de wind altijd wegvalt als je de motor afzet, Steven zijn Frans steevast in het Engels beantwoord wordt, de pinten op Tanna duur zijn, er op île de Maré zelfs geen bier aan Jakke verkocht mocht worden (dieptepunt van zijn reis), dat er in de Pacific nu nood is aan een zelfhulpgroep voor vishaak gepiercde vissen!
En wat betreft onze missie ... opdracht volbracht. Alle cadeaus kwamen goed aan en werden enthousiast ontvangen. Karin D is nog steeds het zonnestraaltje naast Steven die, het moet gezegd worden, in gewicht dan wel verminderd is maar mentaal nog even sterk staat!
Voor ons zit de reis erop. Vanuit Nouméa (New Caledonie ) zijn wij huiswaarts gevlogen. Fantastisch dat wij dankzij jullie warme gastvrijheid van een stukje wereldreis hebben kunnen meegenieten.
Goede vaart!
Katrien & Karin M
