Panamakanaal en de Galapagos

Op 5 maart is het eindelijk zover , na evenveel dagen wachten komt de loods tegen de avond aan boord . Noord- en Zuid Amerika doorkruisen via dit kanaal is een fantastische belevenis. Natuurlijk is onze bekwame bemanning de hoofdreden, maar de prachtige natuur en de beesten , het imposante van de kanaalwerken en twee toffe loodsen maken van de doortocht een topevenement. Een onvergetelijk avontuur omwille van lake Gatun, drie sluizen, nogmaals opgedeeld in twee of drie versassingen, het gekrijs van apen in de nacht, het spotten van een grote krokodil en prachtige vogels. En dan natuurlijk de Pacific... Ons vertrek van Panamacity naar de Galapagos heeft wat vertraging door bureaucratische toestanden, maar op 7 maart lichten we het anker richting Darwins favoriete plaats, goed voor 870 mijl non stop naar Isla San Cristobal. De eerste 24 uur was prachtig zeilen, maar met de tijd vermindert de wind. We krijgen wel regen en bliksems die de lucht , net als de sterren, een prachtig dekoreren. Opnieuw een onvergetlijke tocht door de aanwezigheid van meerdere walvissen, nog veel meer dolfijnen en regelmatig een rode tonijn of enkele bonitos aan de vishaak .Deze laatste werden door meesterkok Jean omgetoverd in een superlekkere sushi of gebakken tot een overheerlijke delicatesse.Zaterdag 12 maart om 06.00 , thuis is het uurverschil gestegen tot 7 uur, steken we de Evenaar over. Voor vier van ons de eerste keer,dus moesten we gedoopt worden door Neptunus Jean . We drinken er een glaasje cava op , doen een zwempje in de grote oceaan en om 11.00 doopt Nepunus ons.
Bij aankomst op de Galapagos vernemen we van Soetkin voor het eerst iets van de Tsunami. Wijzelf hebben er niets van ondervonden, doch hier werd op een ander eiland wat schade ondervonden en er zijn stukken stranden weggespoeld. Je bent echter veiliger op zee dan aan de kust, dus is er geen ongerustheid nodig. Zondag 12 maart ankeren we in de Wreckbay in San Cristobal . Onvoorstelbaar veel zeeleeuwen zwemmen rond en waar ze ook maar een gaatje vinden komen ze aan boord wat tot hilarische toestanden leidt. Vermits we hier moeten wachten op een reparatiestukje voor de motor koppelen we het nuttige aan het aangename en gingen we gisteren een ganse dag op excursie. De eilandengroep is niet voor niets beschermd natuur werelderfgoed. We zien dieren die nergens anders ter wereld voorkomen zoals de Blauwvoet boobie, vandaar vliegt de blauwvoet , storm op zee ,en zwemmen tussen Leguanen die hun onder eten onder water halen. Tevens verschillende Eagle rays, Manta reys en een massa haaien,lustig kuierend rondom ons, snorkelend tussen de rotsen. Zoals jullie lezen, tot op vandaag kunnen we moeilijk beschrijven hoe mooi dit avontuur voor Karin en mezelf wel is. We hopen via deze weg wat te kunnen meegeven aan jullie en danken allen voor de interesse en de bemanningen die ons hielpen voor de grote oversteken. Straks wacht ons de grootste oversteek . 3200 zeemijlen tot aan de Markiezen. Jean is afgestapt, met Jan en Joris zijn we met vier voor, naar schatting 21 dagen op zee.
Afspraak op de Markiezen ...
De internet en telefoonverbindingen wijn hier niet alles, vandaar geen foto-s deze keer. Wordt rechtgezet.Ok het toetsenbord verschilt van wat wij gewoon zijn, daarom vind ik niet altijd het juiste teken.

Cartagena-San Blas eilanden en Colon

we lazen het in verschillende boeken, dus waren mentaal voorbereid: de tocht langs de Colombiaanse kust behoort tot de top vijf van de moeilijkste. Omwille van de grote diepteverschillen, de grillige kust en de Helena, s' lands grootste riviermonding, is het er steeds woelig. Vooral grote golven die van alle kanten komen en gelukkig maar 30 knopen wind, die hier blijkbaar altijd staan. Maar na twee nachten en drie dagen veilig aangekomen in de baai van Cartagena. Een prachtige historische stad met een rijk spaans verleden. De veiligheid was er op en top in tegenstelling tot "van horen zeggen". Zeer vriendelijke mensen in een prachtig decor.
Hier kwam ook Jean aan boord. We hebben het geweten, hij kan zo goed koken dat ons gewicht terug, vooral wat mij betreft, lelijk de hoogte ingaat. Cartagena, San Blas was een rustige tocht van twee dagen. Opnieuw een unieke ervaring. De Kuna indianen hebben besloten het "moderne" leven niet te volgen, en blijven dus op hun eilanden voor de Panamese kust, de tradities in ere houden: wonen in hutten, geen electriciteit, traditionele indianenklederdracht enz.... Doch open voor allen die , per boot, langskomen. Hun inkomsten halen ze uit de uitvoer van kokoksnoten, de vrouwen maken er mola's , typische genaaide kunstwerkjes, en verder leven ze van de rijke visvangst. Ze verkopen langoesten aan de passerende yachten en eten de rest zelf op. Een onvoorstelbaar mooie lokatie, vraag is of de Kuna's lang de druk van onze beschaving gaan kunnen weren. Materialisme is een kwade vijand! Na drie onvergetelijke dagen vaarden we naar Colon, de atlantische ingang van het Panamakanaal. Het eerste wat je ziet zijn de tienallen wachtende cargo's voor en in het havengebied: Zeebrugge X 20. Hier kwamen Jan en Joris onze doorvaartploeg vervolmaken. Je moet namelijk minimum met vijf zijn aan boord van één schip, om het kanaal te mogen doorvaren. Na een hele bureaukratische molen, wachten we nu op de toelating voor de doorvaart. We zien er naar uit en later veel meer hierover. De dagen die we moeten wachten kunnen we echter goed opvullen voor de noodzakelijke reparaties en inslaan van proviand voor zo'n zes weken. Na het kanaal varen we op een week naar de Galapagos, waar niets in te slaan valt, en daarna met zijn vieren nog een viertal weken op de stille oceaan, meteen het langste ononderbroken stuk.