Ondertussen zijn Johan, Christian, Lieve, Ollie en Stefaan al weer weg. De oversteek van Lagos naar Fucnhal, Madeira, was in het begin nogal ruw, maar het weer verbeterde . We zeilden drie nachten en dagen, vertrokken op 25 oktober en de 28e ankerden we na 500 mijl in de baai van Funchal. We waren oprecht blij met wat assistentie, de nachten met zeven zijn aangenamer dan die met twee, gezien je elkaar dan alleen maar tijdens de wisseling van de wacht ziet. Ons gezelschap was echter meer dan assistentie, de maaltijden en aperitief werden naar een zeer hoog niveau getild. Tevens hadden we Stefaan paté die , wegens grote interesse en lichte noodzaak, steeds op uitkijk stond. Zo zagen we , niet overdreven, tientallen dolfijnen tot vijftigtal samen, van tuimelaars tot grienden, spuitende walvissen, schildpadden en haaievinnen, dachten we. Twee kwikstaartjes vaarden een heel stuk mee en zorgden dan ook voor de nodige animatie telkens ze dachten hun behoefte te moeten doen. Madeira is echt wel de moeite, de mannen huurden elk een motor en de dames gingen het eiland verkennen met een toeristische bus. De botanische en tropische tuinen waren indrukwekkend. De oude stad Funchal is prachtig, de jachthaven is het echter niet waard. Oude aftandse douches en toiletten, wel vriendelijke mensen, maar dat was het. Jammer toch voor een haven die velen aandoen voor de oversteek.
Zaterdagmiddag 30/10 waren we terug met ons tweetjes, wachtend op beter weer voor de drie dagen durende overtocht naar de Canarische eilanden. Omdat het begon te waaien met de nodige swell erbij, vluchtten we de jachthaven binnen. Na drie dagen , op 4 november, zetten we aan rond 14 u richting Tenerife. Ondanks vier verschillende positieve weerberichten, bleef het de ganse 36 uur zes beaufort met een woelig rotzeetje. We waren er dan wel vlugger dan verwacht en ankerden, omwille van het tijdstip (3 uur 's nachts) in de baai van Puerto de la Cruz. Niet te verwarren met de hoofdstad Santa Cruz. Na een korte nacht lichtten wij het anker richting Santa Cruz, om Nele op te halen. Stevens zus zal zes dagen meegenieten van de Canarische . De door de overheid uitgebate jachthaven Marina Atlantico, is te mijden. Wel midden in de stad, maar duur omdat je, in tegenstelling tot de vele privé jachthavens, een taks moet betalen van 70 euro, per tien dagen, vanaf de eerste dag. Dus na één nacht weer op weg om te ankeren in de baai van Abona. Pat en Christel Smet, ex olympiër, op dezelfde spelen van Steven in Barcelona, woont op Tenerife en hielpen ons aan wat nuttige ankertips, BBQ , cava , wijn en zelfs Duvel. Toch leuk als je zowat overal een bekende tegenkomt. Daarna naar de jachthaven van San Miguel, om de boot eens goed te kuisen . Vandaar op 9 november naar het eiland La Gomera. Ankeren in een baai met moeilijk uitspreekbare naam en een holbewoner in één van de vele rotsen . Tijd en plaats om de romp eens te kuisen. Aangroei heb je dus altijd, en regelmatig kuisen is de boodschap. Volgende nacht geankerd in de baai van Santiago, in de buurt van een eenvoudig doch prachtig strandcafé met restaurant. Gezien onze interesse voor Colombus moesten we naar San Sebastian, de hoofdstad van La Gomera met de casa Colon, waar hij ooit zou gewoond hebben. Enige zekerheid is echter dat Chrtistoph daar aan land is gegaan voor de oversteek, maar voor de rest, net als de mensen van het museum, heeft hij daar niets gedaan. Dus voor de geschiedenis van Colombus moet je er niet zijn, maar de prachtige huizen en het archeologisch museum maken van deze plaats een must. Pat kwam er aan boord en op 12/11 vaarden we, zeilen zou de waarheid geweld aandoen, terug naar San Miguel. Morgen varen we richting Gran Canaria, alwaar Isabelle en Hilde ,Karin komen gezelschap houden, vermits Steven op en af gaat naar het thuisfront. Wat bijwerken heet dat.