De eilanden van Venezuela

Oo 21 januari verlaten Steven en ik Trinidad en varen naar Los Testigos 100 mijl ver of zo'n 20 uur varen. We vernamen nadien dat de Venezolaanse kust daar niet zo veilig is, maar dat hoorden we ondertussen van verschillende plaatsen en, hout vasthouden, het valt allemaal wel mee. We ankerden om 8 u 's morgens in de prachtige baai van Isla Langoleta: veel Fregatvogels, een paar huisjes van vissers, geen auto's, doch wel snachts een generator voor wat electriciteit. We spotten een paar schildpadden, dus een aanrader om te snorkelen. Op de 24e zeilen we verder naar Isla Margarita, 55 mijl of negen uur, en verkiezen de baai van Juangriego ipv de aangeraden doch drukke Porlamar. We waren wel de enige zeilboot tussen de vissers, maar opnieuw niets dan vriendelijke mensen . Nadeel was dat we alle officiele dingen in Porlamar moesten doen, maar daardoor zagen we ook nog iets van het binnenland. De 28e vertrekken we om 4u 'smorgens naar Isla Tortuga , 75 mijl ver, maar twee uur later zaten we vast in een gigantisch vissersnet. De Venezolaanse eigenaar hielp ons wel mee vrijmaken en door het vele snijwerk was er natuurlijk schade aan het net. Doch ze leggen het zonder zichtbare boeien en zonder ons te verwittigen, die ze toch zien aankomen. We zijn een snorkel en bril armer, maar dat was dan ook onze enige schade. We ankeren voor Playa Caldera, geen inwoners, maar drukbezocht met sportvliegtuigen tijdens de weekends. Vandaar naar Cayo Herraduro, opnieuw geen inwoners, prachtige stranden en prima snorkelen. Zo zetten we onze tocht langs de kust van Venezuela, maar zonder op het vaste land te komen , verder naar Los Roques> Een paar zotte dolfijnen vergezelden ons op de 100 mijlen lange tocht , om te ankeren in de baai van Gran Roque, een zeer gezellig dorpje zonder auto's , enkele possado's voor toeristen,veel ijverige pelikanen, lekkere mojito en de best pizza sinds jaren. Verdere eilanden waren Sarqui, Cayo de Agua en Aves de Barlovento, allemaal juweeltjes. Vandaar op naar de Nederlandse Antillen, die niet meer bleken te bestaan . Bonaire koos om een Nederlandse Provincie te worden, de andere twee zijn meer onafhankelijk. Alle drie zijn ze uitzonderlijk voor het snorkelen, niet te groot om er eens rond te rijden, uniek omdat je er flamingo's ziet, doch vol hollanders :).Nu liggen we in Aruba voor de oversteek van zo'n 400 mijl ofte drie dagen varen naar Cartagena. Een Columbiaanse stad met een wereldvermaarde geschiedenis, maar daar hopelijk binnenkort meer over. De watermaker heeft het begeven en het scherm van de laptop is gebroken, daarom geen foto's deze keer. Dit alles wordt echter verholpen in Cartagena en Panama (dank aan Deme daarvoor), waar Jean, en later Joris en Jan ons vervoegen om de Amerika's te kruisen .