Moorea-Na het ‘drukke’ Tahiti (veel verkeer -hoewel er maar 1 grote baan rond het hele eiland is- en veel inwoners -Tahiti is de centrale werkplaats voor alle Polynesiërs)) komen we in het paradijselijke Moorea, waar de Cooksbay vijf dagen onze ankerplaats zal zijn en waar we onze eerste schildpad spotten en de rog ‘Ray’ ons regelmatig komt bezoeken.
Na een dagje chillen halen we onze fietsen boven en gaan we via de Ananasroute op weg naar de Belvédère van waaruit we een mooi uitzicht hebben op de Cooksbay en Baie d’Opunohuu. We worden vaak nagestaard door toeristen in auto’s en op brommertjes want de weg is nogal steil en hobbelig, maar onder papa z’n blik durven we niet op te geven. Ook de volgende dag trekken mama en ik erop uit met de fiets en ontdekken we een prachtig strandje, terwijl papa zijn wilde haardos laat knippen. Het gevolg is dat iedereen sindsdien denkt dat we Duitsers zijn. De volgende dag laten we het sportieve achterwege en huren we scooters waarmee we het eiland rondrijden (zo’n 60km), een toffe ervaring!
Huahine–De vijftiende lichten we om 16u het anker en vertrekken we naar Huahine, een nachtelijke tocht van 80 mijl op een woelige zee (de zelfgemaakte lasagne was geen goed idee). We leren al snel dat pap de kampioen van de wachten is en hij zich zonder problemen opoffert voor de twee vrouwen aan boord. De volgende dag ankeren we om 8u30 in de baai van Fare, het grootste stadje van Huahine. Wat de oudjes meteen opvalt is dat het bier en de wijn in de supermarkt een stuk goedkoper zijn dan in Tahiti (je moet rekenen dat een fles wijn in Polynesië minimum 10 euro kost en een blik bier 2 euro), een belangrijk gegeven als je weet dat ze binnenkort bezoek krijgen van Jakke, Karin en Katrien!
Ook in Fare huren we fietsen en is ons doel om Maeva te bezoeken, waar historische tempels liggen. Lang blijven we er echter niet talmen als we zien dat het een hoop stenen betreft die moeilijk kunnen concurreren met o.a. Griekse en Romeinse tempels. We fietsen door naar het vervallen Sofitel waar we in het water duiken en snorkelen. Hier zien we wat we later in Bora Bora onder andere nog meer zullen zien, namelijk dat veel luxehotels failliet zijn gegaan en liggen te vervallen (Papa meent dat het toerisme wereldwijd een dieptepunt heeft bereikt, wat ik niet ontken, maar volgens mij heeft het ook te maken met het feit dat teveel hotels op hetzelfde moment gebouwd werden, waardoor er sowieso een overaanbod was). We maken tijdens onze tocht ook nog kennis met blue eyed eels (grote alen met blauwe ogen dus). Nog een opmerking na onze tocht: iedereen is heel vriendelijk en zegt meteen ‘Aiorana’ en langs de wegen zie je overal gaten waarin grote krabben schuilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten