Tahiti - mei 2011

Soetkin:
Tahiti - Dinsdagmorgen 4 mei om 5u geland in Papeete, Tahiti, tevens de hoofdstad van heel Frans-Polynesië. Daar wachten mama en papa mij op met bijhorende bloemenkransen en rijden we naar Arué, waar de White Wizard op ons ligt te wachten. Uiteindelijk zullen we door motorproblemen acht dagen in Tahiti blijven. Papa kennende wil hij de problemen eerst zelf oplossen, dus terwijl hij zijn dagen al prutsend vult op de boot, verkennen wij vrouwen het eiland. Daarbij krijgen we onder andere de hulp van Gina en haar broer, de kinderen van Fernando en Stella (zie vorig verhaal). In Tahiti maken we voor het eerst kennis met ‘Roulottes’, minibusjes die op straat eten klaar maken en verkopen. Later zullen we merken dat deze typisch zijn voor alle eilanden. Onze volgende indruk is dat Tahitianen zeer sportief zijn. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat wordt er –zowel tijdens school als in vrije tijd- gezeild, gedanst en vooral Va’aa beoefend. Dit zijn typische kano’s (‘pirogues’) met een zijvlotter, volgens papa de allereerste catamarans (zonder zeil weliswaar). Ze bestaan in verschillende formaten, maar wij richten onze blik vooral op de grootste, waarin zes gespierde roeiers het beste van zichzelf geven –papa kan er alleen maar van dromen. Vooral de wisselfases zijn spectaculair.
Met het oog op de Heiva, een festival dat in juli plaatsvindt over alle eilanden, komen er elke dinsdag- en donderdagavond een honderdtal dansers op het sportterrein vlakbij bijeen om te oefenen. De dansen eisen zowel bij de vrouwen als mannen enorme fysieke inspanningen en zijn spectaculair om te zien (Papa vindt dat het iets weg heeft van de Haka). Opvallend is dat de ondersteunende muziek live wordt verzorgd door djembe-spelers en gitaristen en dat er tijdens de dans ook wordt gezongen. Prachtig spektakel!
In Papeete is de Papeete Marché de grootste blikvanger; een overdekte markt waar ze alle soorten groenten, fruit, vis en vlees verkopen. In Papeete laten we van de parels die mama en papa van Fernando hebben gekregen oorbellen, hangertjes en een ring maken. De vrouwen zijn dolgelukkig, papa kijkt beteuterd naar zijn lege portemonnee.
Na wat heen en weer gebel met Jan in België, wordt duidelijk dat het motorprobleem een fabricagefout van Volvo betreft. De onderdelen worden pas binnen een maand geleverd, maar ondanks een onzekere bakboordmotor beslissen we toch richting Moorea te vertrekken. De jachthavenmensen in Arué kijken wat vreemd op –alle eilanden hier worden immers omringd door een enorm rif en er zijn maar enkele passes- maar de stuurkunsten van kapitein Steven leiden ons overal zonder problemen binnen en buiten.